Aan het werk

En maandag was het zover, meteen aan de slag bij Ayni. Ik wist nu waar ik moest zijn en met de zon die recht op mijn raam schijnt is het moeilijk om tot later dan 7 uur in je bed te blijven liggen. Een kopje thee zetten voor het ontbijt en off we go. Het kantoor van Ayni ligt hier praktisch twee blokken vandaan en het is dan ook maar 5 minuten lopen. Heerlijk, ik zit hier echt overal heel dicht bij. Onderweg word ik bijna ondersteboven gelopen door de hordes studenten die door de straten lopen. Optochten lijken hier de orde van de dag en netjes in uniform geklede studenten bevolken dan ook vier keer per dag de straten. De meeste gaan namelijk of ’s ochtends naar school of ’s middags. Of ze ook op school eten hangt af van het geld dat de school heeft. Zo vertelde Jackeline mij een aantal weken geleden. Sigrid doet de deur voor me open. Het is wel raar als je over de wereld heen hebt gecommuniceerd via Skype en email en dan opeens oog in oog staat. Maar in dit geval ook erg gezellig. Het kantoor van Ayni is op de tweede verdieping van een gebouw recht tegenover een collegio. Ze stelt me voor aan Jhonny (of Johnny of Johny geen idee hoe je het hier schrijft, maar jullie snappen wat ik bedoel) die stil bezig is met de computers. Een typisch voorbeeld, zegt Sigrid, van mensen uit de regio hier, ze zijn een stuk stiller. Verder is het kantoor simpel. Een vergaderruimte aan de rechterkant met een kleine keuken en aan de linkerkant drie werkruimtes. De eerste voor Sigrid, de tweede waar ik samen met Jhonny zit en de derde voor Rosemary die er vandaag niet is.

Ik val meteen met mijn neus in de boter want om 10 uur komt de eerste docent al langs voor een gesprek. Naja eerder met mijn neus op de straat dus want ik had gehoopt toch tenminste 1 of 2 dagen te hebben om me mentaal en inhoudelijk voor te bereiden op een interview in het Spaans als vertegenwoordiger van een organisatie. Gelukkig heb ik wel een uurtje de tijd, en daarna nog ruim een uur omdat de docent niet te bereiken is en ook niet op komt dagen. Nou dat gaat wat worden de komende weken, goed om te werken aan mijn niet-planning. Iets dat hier trouwens tot noch toe erg goed gaat want mijn horloge heeft vaker op de kast gelegen dan dat ik het aan heb gehad. De docent is gelukkig erg aardig en geduldig met mijn nog niet zo vloeiende Spaans. Het probleem daarbij is ook dat ik hele dagen in drie talen bezig ben. Als ik aan het werk ben, doe ik alles voor mijn stage in het Nederlands. De vakken die ik volg aan de uni zijn volledig in het Engels en daar schrijf ik ook de blogs voor in het Engels (voor de mensen die het volgen, er staat weer nieuwe informatie op!) en dan komt er af en toe iemand het kantoor binnen walsen die in het Spaans begint te ratelen. Dan heb ik even een paar minuten nodig om om te schakelen. Andersom net zo goed, want ik zit ’s avonds in een restaurant prima mijn Engelse essay op te vullen met Spaanse woorden omdat ik dat dan weer om me heen hoor. Maar deze docente praat erg duidelijk, snapt over het algemeen bijna al mijn vragen en in ruim een uur tijd hebben we een bijzonder aangenaam gesprek waar ook zeker wat waardevolle informatie in zit. Het lastige vind ik wel dat het af en toe lastig in is te schatten hoe mensen reageren op de vragen. In het Nederlands en ook in het Engels ben ik er redelijk zeker van dat ik de juiste bewoordingen gebruik om iets te vragen, dus kan ik makkelijker inschatten dat als mensen bedenkelijk kijken dat is omdat ze moeten nadenken. Hier ben ik er een stuk minder zeker van dat ik de vragen juist stel en dat het ook de juiste vragen zijn. Ik weet dus niet of mensen verbaasd kijken omdat ze de vraag niet snappen of omdat ze het antwoord niet weten of omdat ze aan het nadenken zijn. In de categorie uitdagingen zullen we maar zeggen.

Wellicht dat het dan toch nog allemaal mee gaat vallen. Wat me het meest opvalt, en niet alleen bij deze docent maar ook bij alle andere mensen die ik spreek, is dat ze bijzonder gepassioneerd zijn voor wat ze doen. Een van de grootste problemen hier, en ook een van de grootste problemen waar ik hier tegenaan loop in mijn onderzoek is de voortdurende verandering. Nu weten jullie waarschijnlijk al dat ik sowieso niet zo van de verandering ben, maar dat terzijde is het gewoon onhandig. Contacten met scholen zijn vooral afhankelijk van de persoonlijke netwerken van mensen en direct contact eerder dan via de school in het algemeen. Op het moment dat mensen weg gaan van een school, ben je dus eigenlijk ook het contact met die school kwijt. Of je wordt wel geïntroduceerd bij de nieuwe persoon, maar dan raak je het contact met de andere persoon weer kwijt. En natuurlijk de mensen met wie de afspraken zijn gemaakt die dan weer wel dan weer niet op komen dagen. Ook niet echt dat je zegt heel handig om te plannen. Gisteren nog was ik lekker aan het werk en komt rond kwart voor 12 opeens mijn afspraak van half 9 binnen wandelen zonder enige vooraankondiging.

Nog iets wat iemand mij best vantevoren had mogen vertellen. Oruro is het enige gedeelte in Bolivia waar ze elkaar twee kussen geven in plaats van een. Dat leverde een halve dag bijzonder vreemde acties op, maar inmiddels zoen ik vrolijk iedereen die op mijn pad komt. Want het is in Nederland net zo als een hand geven. Professor die ik nog nooit heb gezien *kus**kus*, directeur van de school die in zijn nette pak achter het bureau zit? *kus**kus*. We zullen het maar in de categorie plaatsen van de cultuur ervaren. En over cultuur gesproken. Internet is ook best snel op kantoor dus kan ik ondertussen ook mooi kijken naar de mogelijkheden voor toeristische tripjes. Er zijn best wel veel dingen die ik wil doen en waar ik ook wel tijd voor heb, zeker in de weekenden. Maar ik moet even kijken hoe ik ze wil boeken en wanneer. En ik zit ook nog met het probleem dat ik alleen ben. Dus alles is grandioos duur tenzij ik me bij een groep aan kan sluiten. Voor de zoutvlaktes Salar is dat geen probleem, maar voor andere excursies is dat een stuk lastiger. Er zijn er genoeg die het aanbieden, en ach je weet toch pas welke de beste is als je het achter de rug hebt. Dat afgewisseld met mijn ‘gewone’ werk voor school houdt me prima hele dagen bezig.

Langzaamaan wordt het project me ook steeds duidelijker. De impact en de opzet van het Chaski programma is uniek en wordt ook door veel mensen hier als uniek gezien. Ayni was de eerste organisatie die überhaupt computers introduceerde en volgens velen is het ook een van de weinige organisaties die er een duurzaam systeem achter zette waarin mensen bekwaam worden gemaakt in het gebruik van computers. Het is interessant om te zien hoe mensen dat interpreteren en in hun eigen context plaatsen.

Met mijn hoofd en mijn buik gaat alles inmiddels prima. Het enige probleem waar ik een beetje tegenaan loop is dat ik niet zoveel eet. Nu heb ik dat altijd als ik een tijd lang hetzelfde eet, en bij Jackeline was het vaak hetzelfde. Maar nu ik in Oruro voor mezelf moet gaat zorgen is dat best lastig. Niet dat ik niet voor mezelf kan zorgen, dat heb ik de afgelopen vijf jaar wel geoefend. Maar het is meer dat ik nog niet zo goed weet wat en hoe. Hier is het bijvoorbeeld normaal om tussen de middag een grote maaltijd te eten. Ik heb ongeveer 2 uur lunchpauze, maar ik die tijd kan ik niet de boodschappen doen (ik heb nl geen koelkast in de keuken hier), het eten koken en op mijn gemakje opeten. Maar aan de andere kant durf ik eigenlijk ook niet echt in een restaurant te eten in verband met de hygiëne. Ik ga tussen de middag wel rondkijken in de stad, maar echt veel kan ik niet vinden. En soms dan loop ik een druk restaurant binnen dat er weliswaar een beetje fast-food achtig uitziet. Dan staat iemand in de (open) keuken zijn nagels schoon te maken met een mes, ik weet niet hoe dat bij jullie gaat maar mijn eetlust is dan verdwenen. Voor lunch is het dus iets van brood met banaan of ander fruit. Maar ’s avonds is ook niet ideaal. Normaliter ben ik pas om 18:30 klaar op kantoor maar vaak komen docenten na hun lessen en dan kan het zomaar een uur of twee later worden. En dan moet ik ten eerste maar geluk hebben dat de markt nog iets van toonbaar eten heeft en ten tweede dat ik niet in slaap val voordat mijn eten klaar is. Hoewel dat mijn potentiële carrière in de modelindustrie wellicht mogelijk zou kunnen maken, denk ik zomaar dat mama echt wel iets wil knuffelen als ik in mei weer in Nederland ben. En in mijn huidige kleren zie ik er al niet uit omdat alles slobbert en straks hangt mijn broek helemaal op mijn knieën. Gelukkig biedt Sigrid uitkomst. Maandagavond stuur ze me op pad naar twee restaurants. Ik ga voor de pizzeria waar ik voor 23 Bolivianos (iets meer dan 3 euro) een pizza haal om thuis lekker op te peuzelen. De mannen achter de balie (die tevens min of meer de keuken is) kijken mij allereerst bijzonder vreemd aan omdat ik tijdens het wachten verder ga met mijn huiswerk. Daarna springt een ervan bijna op mijn nek als ik wanneer ik de pizza van de toonbank pak deze niet horizontaal hou. Ja ik weet dat dat niet hoort, maar het regent en het is koud en ik wil wat lekkers eten dus ik hou het buiten wel weer recht als ik eraan denk. En zoals papa altijd zegt, alles gaat toch wel door elkaar uiteindelijk. Hij is heerlijk.

Het tweede restaurant kan ik zowel die avond als de middag erna niet vinden. Een snelle zoektocht via tripadvisor biedt uitkomst en dinsdagavond stap ik dus El Pagador binnen. Wat ik wil eten vraagt mevrouw, tenminste of ik een cena of een plata wil. Ik ga voor het eerste en ze loopt weg. Ja maar, ik moet toch zeggen wat ik dan als avondeten wil hebben? Nee dat moet ik niet, het is hier eten wat de pot schaft. Gelukkig is de bouillon met aardappels lekker. Terwijl ik aan de soort van goulash met aardappels en rijst zit, wederom met een stuk huiswerk naast me, bedenk ik opeens dat ik niet zoveel geld meer in mijn portemonnee heb. Misschien nog een eurootje of 10 en als na mijn maaltijd ook nog een kop thee mijn kant op komt, hoop ik maar dat het genoeg is. Met trillende benen zet ik koers naar de balie om af te rekenen. 18 Bolivianos en volgens mij kijk ik de vrouw aan alsof ik vuur zie branden. Oké, ze serveren hier elke avond een andere maaltijd voor nog geen 2,5 euro. Daar kan ik niet voor koken dus de komende drie weken wordt een afwisseling van pizza en pasta en traditionele Boliviaanse keuken. Totdat ik wellicht nog ergens een hamburger of stukje kip met friet op de kop kan tikken.

En dan is het nog de residencia waar ik verblijf. Als ik gisteren tijdens de lunch terug kom, hangt er een briefje op de deur of ik langs wil komen voor het afgeven van de sleutel en om te betalen. Het schijnt dus dat ze elke 5 dagen willen dat ik betaal voor die 5 dagen. Oke, dat wist ik niet. Had dat dan meteen gezegd dat had ik daar rekening mee kunnen houden. De sleutel moet ik afgeven voor de schoonmaak, wat op zich prima is. Wat ik alleen altijd jammer vind aan hotels in het buitenland is dat ze je hele kamer overhoop gooien. Kortom ze willen alles opruimen. Nee, alle spullen die bij de televisie staan wil ik niet op mijn nachtkastje, en ik wil mijn zeep en shampoo gewoon bij de wastafel en niet op een of ander richeltje. Naja, aan de andere kant, ik hoef het zelf niet op te ruimen en ik heb schone lakens. Dus laten we maar niet verder zeuren.