De hort op

Even voor de zekerheid. Nu ben ik niet heel erg thuis in de benamingen voor verschillende feestjes en de daarbij behorende inhoud. Maar als een feestje wordt aangekondigd onder de naam diner cocktail dan zijn er toch twee dingen die je verwacht: eten en drinken, toch? Niets bleek helaas minder waar. Of nou ja, het bleek allemaal minder waar dan gedacht. Hoewel het idee van een tapas diner op het dak van een luxe hotel met een glas wijn in je hand niet verkeerd klinkt, viel het toch een beetje tegen. De alcohol was al na twee uur op, trouwens volgens mij de frisdrank ook. En de hapjes waren schaars en hoewel lekker, niet voldoende om de magen van uitgehongerde debaters te vullen. Waar we om 11 uur nog vol goede moed en plezier verzamelden, gingen de meesten om 1 uur alweer naar beneden of de stad in om ergens anders hun eten en drinken te zoeken. Maar de zalm was heerlijk, de mini hamburgertjes om over naar huis te schrijven en het stoofvlees smolt op je tong zoals het moest. En voor het eerst in mijn leven heb ik me met een jurk tot op de knie, in verschillende kleuren blauw precies gekleed voor een cocktailparty met het thema kleur.

Zondag stond in het teken van inpakken en afronden. Uitslapen, naar de finale van de ELE (Spaans als vreemde taal) kijken waar Nathania en Perly het super hebben gedaan. Na de lunch van een broodje tortilla gaan we terug naar het hotel. Officieel om om te kleden voor het gala vanavond in het theater waar de finale en alle uitreikingen plaatsvinden. Maar ik vind het te warm voor mijn lange rok en besluit mijn blauwe jurkje aan te houden, zo heel erg zal ik vast niet uit de toon vallen. En inderdaad. Mijn lichtelijk afgetrapte sandalen valt niemand op en er zijn meer mensen die niet doen aan lange galajurken of een overhemd met spijkerbroek ook prima vinden. Ik val alleen uit de toon omdat ik ben komen lopen en niet de taxi heb genomen. Ach ja, verschil moet er zijn. De finale is niet spetterend, maar leuk om naar te kijken. En daarna het moment van de waarheid, al duurt de prijsuitreiking ruim anderhalf uur. De helft van de mensen weet niet hoe ze moeten speechen of alleen al waar ze het over moeten hebben, maar de directeur van CMUDE 2016 weet gelukkig dat je met een verhaal van Odysseus en de lessen van het gesproken woord en emotie een zaal vol debaters wel staande krijgt. En ook de organisator weet hoe hij een verhaal goed moet vertellen. Nathania en Perly winnen helaas niet. Jammer omdat ik de juryvoorzitter graag Wageningen uit had horen spreken, maar ook jammer omdat ze naar mijn weten in ieder geval het team dat wel gewonnen heeft hebben verslagen. Dat maakt ze niet per se de winnaar, maar zeker niet verliezer ten opzichte van dit team. Lang verhaal kort, ik sluip na de laatste foto’s om half 11 terug naar het hotel. Morgen is het vroeg dag en ik wil op mijn gemakje douchen, inpakken en kijken of ik nog wat slaap kan pakken. 

Dat laatste loopt natuurlijk volledig mis omdat ik de hele tijd bang ben dat ik me verslaap. Dus lig ik om 5 uur naar het plafond te staren als de rest terug komt van het feest. Een uur later liggen zij voor pampus en ben ik volop bezig om te vertrekken. Ik blijk me vergist te hebben in de tijd van de trein, die vertrekt 20 minuten later dan ik dacht, maar daar kan ik mee leven. Ondertussen lekker mijn picknick opeten die het hotel heeft geregeld, al hadden ze de sojamelk best achterwege mogen laten. Het plastic bekertje en het zakje met bestek verraden wel weer hoe luxe het was, en even geniet ik er heerlijk van. In de trein zijn de stoelen heerlijk en na een vruchteloze poging nog iets voor school te doen, besluit ik uiteindelijk maar de tijd weg te slapen. Nadat een andere vriendelijke meneer me weer heeft geholpen 20 kilo bagage uit het rek boven mijn hoofd te slepen is het tijd om te kijken of ik de stad nog ken. Binnen 5 minuten ben ik bij het appartement (naja 10 want ik stond eerst ruim 5 minuten bij het verkeerde gebouw) en dan moet ik nog een klein half uurtje wachten omdat de verhuurder er nog niet is. Dat had hij aangegeven, maar het is toch altijd spannend. Eenmaal boven staat er een te vrolijke hond te wachten en ondertussen kletst meneer honderduit over Spanje, vakantie en mijn verblijf. Terwijl mijn kleren door de wasmachine worden ontdaan van de zweterige aandenkens van Andalusia, trek ik me terug op weer een dakterras om dan toch dat verslag af te maken. Terwijl de eigenaar naast me zijn sigaretje met behoorlijk Nederlands ruikende inhoud oprookt. 

Als mijn was ophangt is het tijd om de stad in te gaan. Ik neem me voor lekker rond te gaan lopen en relaxen maar dat goede voornemen houdt slechts een half uur stand. Tegen die tijd sta ik voor het prado waar het rustig is en waar ik gratis naar binnen kan. Dus even snel een rondje Velazquez, Goya, Rembrandt en Rubens en nog een aantal andere onbekende Spaanse schilders met fantastische schilderijen over historische gebeurtenissen. Daarnaast is er ook nog een tentoonstelling over Hiëronymus Bosch, ja die Nederlander, waar ik toevallig twee dagen voor vertrek samen met papa een documentaire over heb gezien. Dat kan ik dus niet overslaan, maar ik kan pas om 17:15 naar binnen. Dus eerst nog even richting Puerta del Sol waar ik onderweg een broodje met Serranoham en kaas oppik en later in een knus zijstraatje heerlijke Sangría drink met een schaaltje pittige olijven erbij. Maak ik ook meteen weer de grootste fout van de aankomende weken want ik ben in een geweldig goed boek begonnen dat ik niet meer weg kan leggen. Op tijd ga ik, lekker zwoel door de zon en de alcohol, terug richting het Prado voor de tentoonstelling. Helaas blijken er meer mensen geïnteresseerd en dat laten ze vooral zien door groepvorming voor elk schilderij. Gelukkig zijn er ook nog voorbereidende schetsen en kan ik zo nu en dan een glimp opvangen van een groot en belangrijk drieluik. Weer buiten besluit ik een stukje richting het noorden te lopen en last-minute beslis ik alsnog vandaag naar de teleferico te gaan met de metro omdat het morgen anders te krap wordt met ook nog een gepland bezoek aan een klooster. Wanneer ik eindelijk de teleferico heb gevonden blijkt mijn zoektocht van ruim een halfuur weinig te hebben uitgemaakt, hij is gesloten voor onderhoud. Dat had de website dan weer niet gezegd. Ik baal ervan, had me mentaal helemaal voorbereid op de hoogte en het uitzicht van wat ik er nu van zie, lijkt me geweldig maar meer dan een glimp tussen de bomen gaat het dus niet worden. De metrostations sluiten al om half 10 dus om zeker te zijn van een terugreis besluit ik toch in het centrum iets te eten te gaan zoeken. 

Dat blijkt nog een hele klus als je zin hebt in iets Aziatisch of in ieder geval rijst. Alles is veel te duur naar mijn zin, maar op een gegeven moment moet je toch keuzes maken. Dan kom ik bij een barretje aan waar ze een menu del dia hebben voor €10 met mogelijkheden van Lasagne en kip curry, beter dan niets. Ik vraag of het menu ook ’s avonds wordt geserveerd en wordt vrolijk naar een tafeltje gewezen. Snel komen er een placemat en een klipbord met daarop een papiertje met de keuzes. Ondertussen heb ik tijd om even rond te kijken en bedenk ik me dat de man met sokken in de sandalen die me te woord heeft gestaan, precies hier past. Het is een oude bar waar iedereen aan de bar hangt. In de hoek brult een tv over het nieuws maar niemand schenkt er aandacht aan tenzij iemand per ongeluk iets interessants opvalt en hij een schreeuw geeft. Er worden af en toe wat steelse blikken op mij geworpen, enige vrouwelijke persoon aanwezig, jongste met afstand en nog alleen ook. Ik bestel het eten met een biertje erbij. Het wijnglas dat naast de fles Cruzcampo wordt gezet negeer ik bewust, dat gaat me toch net iets te ver. Maar op andere tafels zie ik dat bij elke drank van het menu del dia een wijngras wordt geserveerd en ik vraag me af of ze wel andere glazen hebben. En natuurlijk is mijn kip curry op en biedt hij kalkoen aan, of tenminste dat denk ik. Wanneer ik mijn lekkere loeihete lasagne op heb, komt er een bord met friet en twee stukken vlees en wat sla. Ik zweer dat het geen kalkoen is, lijkt eerder op varkenshaas, maar ik klaag niet. Het is veel en lekker. Meer dan een kopje koffie na gaat er niet in en terwijl de klok bijna 10 slaat is het tijd naar huis te gaan. Een snelle instructie van de barman wijst me weer de weg uit de straten waarin ik tijdens het zoeken naar eten elke vorm van richting kwijt ben geraakt. Thuis wacht er een grote verrassing in de vorm van een vluchtswijziging maar dan zonder informatie. Na veel zoeken lijkt het erop dat de enige wijziging is dat mijn vlucht een tussenstop heeft van een halfuur in Malta in plaats van direct door te vliegen naar Addis. Dat ga ik overleven, maar om er zeker van te zijn dat ik mijn vlucht niet mis, stuur ik nog even een mailtje naar de organisatie.

Ik pak mijn tas verder in, spoel het zweet van de dag van me af en besluit dat ik nog steeds teveel van Madrid hou. Ondanks de warmte en het gebrek aan een deken val ik snel in slaap onder mijn open raam. Met een vest als deken kan ik vast oefenen voor de komende maanden, improviseren. Ik heb trouwens mijn wasmiddel ook al gebruikt want ze gebruiken hier in huis afwasmiddel… nu ben ik niet heel voorzichtig met mijn kleren als het om wassen gaat, maar dat vind ik toch iets te enthousiast. Ik zeul de flacon al jaren met me mee en nu kan ik hem eindelijk gebruiken. 

De volgende ochtend word ik wakker met goed bericht en een bevestiging van de tussenlanding als enige wijziging van mijn vlucht. Later op de dag krijg ik ook eindelijk mijn bevestiging van de contactpersoon dat ze mij ophalen van het vliegveld. Vooruit ik was niet de complete stresskip, maar heel erg gerust was ik er ook niet op. Maar eerst zijn er vandaag nog belangrijkere dingen te doen in de vorm van Churros eten. Geloof het of niet, dat heb ik nog nooit gedaan. Dus ik ga doelbewust met een bijna lege maag (die banaan moest nog op) op pad richting Plaza Major waar in de buurt een goed restaurant zou zitten. Onderweg kom ik er al eentje tegen waar ik voor €2,50 een kopje warme chocomel krijg en 4 churros. Bij warme chocolade had ik me alles voorgesteld behalve de vla-achtige substantie die eerder lijkt op gesmolten chocolade dan een drank en het lepeltje erbij is dan ook alles behalve overbodig. Met moeite werk ik mijn hele ontbijt naar binnen en voel me de gelukkigste persoon op aarde. Even verderop koop ik nog een sjaaltje als souvenir en na toch nog even een map te hebben gehaald bij de tourist info op Plaza Major ga ik naar het klooster dat ik nog wilde bezoeken. Maar een snelle blik op de toegangsprijzen samen met de eerste mogelijkheid voor een rondleiding die pas over dik een uur is en het interieur dat verrassend veel weg heeft van de zalen in het Prado gewijd aan verschillende variaties van Jezus en Maria hou ik het toch voor gezien. Een bezoeken aan het koninklijk paleis is het alternatief. Het verbaast me dat in vergelijking met de rest van de stad er hier heel weinig beveiliging aanwezig is. Geen mannen met grote geweren maar alleen een bereden politie die bijna drukker zijn met poseren voor foto’s met toeristen dan met hun taak uitvoeren. Ik wandel langs dezelfde weg terug naar het appartement zodat ik op mijn gemak dingen kan regelen. Onderweg koop ik bij de markt een drietal mini hapjes in verschillende smaken, een broodje en croissant, soepstengeltjes en tomaatjes en een broodje serranoham. Vlak bij het appartement nog een glaasje verse jus en bij de bakkerij naast de deur haal ik nog verse koekjes voor als toetje vanavond, ze doet er nog een gratis vlindertje bij (weetje wel die kaasvlinders maar dan zoet). 

Nu ik zo aan tafel zit te schrijven naast het dakterras kan ik me nog niet zo goed voorstellen dat ik vanavond in het vliegtijd zit en morgen rond deze tijd al lang en breed op de plaats van bestemming ben. Het gaat een compleet nieuw avontuur worden en ik heb geen flauw idee wat te verwachten. Ik hoop vooral dat ik niet ziek word en dat de muggen me met rust laten. Verder laat ik het allemaal over me heen komen en zien we wel wat er gaat gebeuren. Wat het ook is, we voegen het toe aan het levensverhaal en genieten ervan. Ik heb absoluut geen idee hoe mijn internet gaat zijn en wanneer ik kan gaan posten. Ik zal mijn best doen, maar omdat ik dit verslag vooral voor mezelf bijhoudt, zul je niet bang hoeven te zijn dat je iets moet missen. Wellicht alleen een volledige vrije ochtend om mijn essays te lezen. Voor de mensen die het willen weten ik vertrek vanavond om 21:40 met vlucht ET0713 vanaf Madrid Barajas naar Malta, vanaf daar vlieg ik met hetzelfde vluchtnummer om 1:05 vannacht door naar Addis Ababa waar ik morgenochtend lokale tijd om 7:40 hoop aan te komen. Het is in Ethiopië 1 uur later dan in Nederland momenteel. Om 12:00h vlieg ik door naar het Noorden, Mekelle (Makale als je op de website van Ethiopian airlines zoekt).