Het leven in Bolivia

Het leven in Bolivia is... heel snel je blog uploaden voordat internet er weer uit ligt ;)

Zoals velen van jullie waarschijnlijk al door hebben, ben ik hier prima in mijn element. En toch is het de minst georganiseerde reis die ik ooit heb gemaakt. Zo’n twee maanden van tevoren heb ik pas mijn ticket geboekt en vanaf 13 maart tot het hotel in La Paz op 28 april heb ik eigenlijk geen idee wat, hoe, waar en wanneer. Dat wil trouwens niet zeggen dat het niet geregeld is, vast wel. Ik weet het alleen niet. En er is trouwens ook grote kans dat het zo weer kan veranderen. Al is het maar omdat een regenbui het onmogelijk maakt voor de bus om te rijden of een of ander feest ervoor zorgt dat de scholen een week dicht zijn. Maar op de een of andere manier zint me dat best wel. Een aantal dagen geleden had ik Jackeline gevraagd of er hier in Quillacollo ergens een winkel is waar ik een simkaart kan kopen. Nu is het zo dat je niet moet denken dat Quillacollo, omdat het buiten Cochabamba ligt, een klein gehucht is zoals wij dat kennen. Absoluut niet. De hoofdstraat heeft twee tweebaans wegen, of naja wellicht is het driebaans maar meestal rijden er twee auto’s ongeveer naast elkaar. En daar is eigenlijk alles te vinden. De bus naar Oruro, die ik over alweer een kleine drie weken moet hebben, stopt daar ook. Scheelt niet alleen een boel bagage slepen, maar vooral ook een tripje naar de meest ongure buurt van Cochabamba, waar het busstation ligt. Weer een last van mijn schouders. Voordat iedereen nu opeens wakker ligt over mijn veiligheid, ach vooruit een beetje arrogantie mag, het is niet dat je daar voor je leven moet vrezen ofzo. Het is meer dat de kans groot is dat je spullen worden gejat en dat is gewoon een bijzonder onaangename ervaring. Ik lag er al bijna wakker van, maar dat is dus opgelost.

Simkaart dus, die is hier gratis en je kunt er heel kleine bedragen op storten. Baadt het niet dan schaadt het niet, en met de af en toe belabberde internetconnectie en een aantal afspraken die ik nog wil en moet maken kan het alleen maar van pas komen. Dus zat ik in een groot kantoor met een vrouw in rap Spaans een Simkaart aan te schaffen, mijn eerste buitenlandse nummer ooit. Het was binnen no-time geregeld, met een nietmachine maakte ze de simkaart op maat voor de telefoon en ik ben nu officieel geïntegreerd. Niet alleen technisch trouwens, ik ben ook al echt onderdeel van de familie. Laatst had ik een probleem met een van mijn muggenbulten. Ik ben gruwelijk allergisch voor die dingen, en vooral als ik ze op mijn benen krijg, velen zullen weten van wie ik het heb;). Op mijn bovenbenen worden het grote rode schijven waarbij ik dood ga van de jeuk en op mijn onderbenen worden het niet zo charmante donkerrode vlekken. Niets om je zorgen over te maken, trekt vanzelf weer weg, maar nu was er eentje open gegaan. Dus ik wilde voor de zekerheid iets hebben om erop te doen om een infectie tegen te gaan. Dus hup in de auto naar de apotheek. Onderweg maakten we nog even een stop bij de lokale markt. En als ik zeg lokale markt, dan bedoel ik een groot plein dat deels overdekt is, waar de vrouwen van het platteland ’s ochtends naartoe komen met hun verse producten. Een uitgebreide collectie aan wortelen, paprika’s, aardappelen, tomaten en noem maar op. Het was al laat in de avond dus het meeste vlees was al weg en de kraampjes waren dicht. Er is nu in Nederland veel te doen over lokaal voedsel en gezond voedsel, nou dat is hier wel van toepassing. De vrouwen zitten op een krukje tussen de etenswaren en draaien zich om en om om de verschillende producten te pakken. Sommigen hebben aan de kapstok een weegschaal hangen, anderen doen het met zo’n klassieke veer. Drie tassen vol met groentes werden in de auto gehesen en daarna voegden we weer in tussen de langzame stroom auto’s die over de enige weg van de markt reed. Ik voelde me oprecht buitenlander. Niet alleen stak ik nu zeker een kop boven iedereen uit, volgens mij hadden ze hier sowieso nog bijna nooit een buitenlander gezien. Aan de zijkant van de markt is het slachthuis, daar wordt alles behalve kip geslacht. Helaas kon ik niet meer dan een paar karkassen zien hangen, ik zou het graag eens zien hoe ze het hier doen. Niet dat ik luguber ben en het leuk vindt om een dier dood te zien gaan, maar ik heb het in Nederland al een aantal keren gezien en ik ben gewoon benieuwd hoe het er hier aan toe gaat. Ach, wellicht krijg ik de kans nog eens dat te zien. 

Als ik in het buitenland ben, verbaas ik me er regelmatig over dat het leven zo simpel kan zijn. Vrouwen op de markt geven zonder gene hun kind de borst, dat is ondenkbaar in Nederland. Maar daarna ook bij de apotheek. Als ik drie pilletjes antihistamine wil, dus voor 1 dag, dan knip ik dat toch gewoon van de strip af en krijg je er precies drie mee? Medicijnen zijn hier per stuk verkrijgbaar, heel logisch eigenlijk want ik gooi meestal de helft van bijvoorbeeld mijn paracetamol weg omdat hij over de datum is. Pakjes van minder dan 20 hebben ze geloof ik niet, of ze zijn stervensduur en het is niet dat ik die dingen dagelijks inneem. Maar ook later als we in de auto zitten, komt er iemand langs die de familie kent. Ach we schuiven allemaal een beetje op in de auto, toch niemand die een riem draagt, en dan kan hij mooi mee voor een kopje thee. Dat hij vervolgens denkt dat mijn accent in het Spaans Duits is, vergeef ik hem. De jongen blijkt student op de universiteit en vlak voordat iemand met hem naar huis rijdt, nodigt hij ons uit voor een concert op de universiteit dat hij geeft op een soort kleine gitaar. Dat kan hier allemaal, maar als je in Nederland onaangekondigd aan de deur staat, mag je blij zijn als je de gang van binnen mag zien. 

Verder was er vorige week een van de paarden verdwenen. Als ze niet werken, dan lopen de paarden los rond in de buurt, meestal dus met iemand erbij die op ze let. Maar ’s avonds zijn ze alleen en Pinina was niet terug gekomen. Dat was extra problematisch omdat zij een van de belangrijkste paarden is voor therapie. Dagenlang was alles Pinina en werd de hele wijk uitgekamd. Voordeel was dat ook wij te paard mochten gaan zoeken. Een lief bruin ruin, Massimito (als je het zo schrijft), was voor mij en we konden prima met elkaar overweg. En ook van de omgeving werd ik meteen een stuk wijzer. De boerderij staat in het deel van de stad dat niet zo goed ontwikkeld is, mijns inziens in ieder geval. Dat wil zeggen dat de huizen, op een aantal kasten na, eruit zien alsof ze nog volop in aanbouw zijn. De een woont in een kast van een huis, de andere in iets dat eruit ziet als een schuur met een lap als deur. De dieren die ze hebben staan vastgebonden vlak bij hun huis of op een stuk land met iets van gras vlakbij. En dan realiseer ik me des te meer dat ik niet mag klagen met mijn half-werkende douche en het vooruitzicht op een stenen appartement met altijd stromend water en elektriciteit en een goede baan na deze opleiding. Het leven kan zoveel zwaarder zijn en ik mag hopen dat ik het nooit hoef mee te maken. 

Daarover wil ik nog wel iets kwijt. Toen ik met de PZC sprak voor het krantenartikel werd mij de vraag gesteld of we dan maar geld naar het land moesten sturen om het er bovenop te helpen. Ik heb daar een best wel duidelijke mening over, nee. Kijk, natuurlijk zijn er mensen hier die hulp nodig hebben. Maar die hulp hoeft niet per se datgene te zijn wat wij denken dat hulp is. Als ik kijk naar de familie hier, dan zijn ze prima tevreden met een groot huis, redelijk internet en over het algemeen elektriciteit en water. En ook de andere mensen die het minder breed schijnen te hebben, hebben het niet altijd slecht. Een hard leven is niet altijd slecht, en zeker niet iedereen zit te wachten op Westerse invloeden op hun samenleving. Elke samenleving ontwikkelt zich op een eigen manier en daarin kunnen we af en toe zeker helpen, maar dat hoeft niet alleen met geld. Zo ken ik genoeg studenten die na een aantal jaar werken in hun eigen land in Afrika, Azië of Zuid-Amerika naar Wageningen komen om kennis op te doen en daarmee vervolgens hun eigen land in eigen context verder helpen. En dan kan ik het toch niet laten om nog iets erover te zeggen. Er waren twee mensen die ongelooflijk domme opmerkingen (en ja, dat mag ik zeggen) hadden geplaatst bij het artikel. Iets in de richting waarom ik mijn onderzoek niet in Nederland ging doen en/of waarom er voor dit soort dingen geld werd verstrekt. Laat twee dingen duidelijk zijn. Ten eerste betaal ik deze reis volledig uit eigen zak. Voor mijn onderzoek krijg ik een kleine tegemoetkoming in de kosten voor levensonderhoud, maar de rest heb ik eerlijk verdiend door te werken. Ten tweede ben ik wel de laatste persoon die negeert dat er net zo goed problemen zijn in Nederland. En natuurlijk is het vreemd om mensen in andere landen te helpen terwijl we de zaken in ons eigen land niet eens op orde hebben. Maar als ik kijk naar waar mijn interesses liggen, dan is dat juist om uit te vinden hoe we in verschillende contexten veranderingen kunnen realiseren. En de context van Nederland ken ik al. Daar komt nog bij dat als je onderzoek wilt doen naar plattelandsgebieden en/of onderwijs, is dat in Nederland helemaal niet zo spannend. De ontwikkelingen zijn minimaal en worden bijzonder goed gevolgd. Het is dus een beetje het wiel opnieuw uitvinden.

Laat duidelijk zijn dat ik absoluut niet de behoefte voel om mijn keuzes te verdedigen, maar ik vind het wel belangrijk dat mensen weten waarom ik iets doe. En ach, als je het daar niet mee eens bent dan ben je verkeerd bezig om mijn blog te lezen.