Gewoon een dag

Afgelopen maandag was een vreemde dag. Hoewel hij heel rustig begon, er zijn dan geen lessen of therapiesessies. Ik begon samen met twee andere vrijwilligers aan het uitmesten van de stallen, opruimen van de poep op het erf enzovoorts. Dat is trouwens overal over de wereld hetzelfde, stallen uitmesten. Het enige verschil is dat hier het gereedschap is gemaakt voor mensen die zeker 20 centimeter kleiner zijn dan ik. Uitgezonderd 8 lopen de paarden trouwens vrij door de omgeving heen. Met hen is een vrouw, in dienst van de boerderij, die op ze let. In de middag stuurt ze ze terug naar de boerderij om te drinken en ’s avonds gaan ze ook weer terug in de wei achter de stal. 

Na de stallen waren we aan het wachten op verdere instructies en ik zag opeens iets liggen aan het begin van het erf. Nu zwerven er overal honden, dus ik dacht eerst dan het honden waren. Maar toen ik dichterbij kwam bleek het een veulen te zijn, vastgebonden aan de boom en omdat ze daar zoveel rondjes omheen had gelopen, kon ze geen kant meer op. Ik maakte haar los en ze ging meteen liggen. Dat zag er niet goed uit… Na wat snelle onderzoeken dachten we dat ze koliek had, een ‘ziekte’ die ook in Nederland veel voorkomt bij paarden vooral wanneer ze aan het begin van de lente zich weer uit mogen leven op het nieuwe gras. Door de grote hoeveelheid suikers in het gras, kan het zich gaan ophopen in de darmen en het systeem verstoppen. Dat is bijzonder gevaarlijk omdat als het verteringsstelsel van een paard eenmaal stil komt te liggen, het bijna onmogelijk is om het weer aan de gang te krijgen. De oplossing is een middel van de dierenarts om alles door te laten werken, en lopen met het paard. Bij gebrek aan het eerste, zetten we het veulen op haar benen en liepen terug naar de boerderij. Dat ging eigenlijk best prima. Dus besloten we te kijken of ze niet verstopt zat. Een slang water aan de achterkant erin en kijken of er wat uitkomt. Gelukkig had ik de leuke taak om haar hoofdje vast te houden. Er kwam wel wat uit, dus dat was goed nieuws. De thermometer werkte niet, maar toch voelden we aan haar oren dat ze een beetje koortsig was. Water wilde ze niet drinken, maar met een spuitje kregen we er wel wat in. Een pijnstiller erin en ze was weer helemaal in orde. Dat wil zeggen, om alleen op het gras te gaan. 

Tussendoor was het tijd voor de lunch, en voor de verandering een rustige lunch met ongeveer de hele familie aan tafel. We begonnen met soep, iets waar ik absoluut geen fan van ben, maar hij was best lekker. Toen ik mijn bordje braaf leeg had gegeten, keek ik naar rechts en zag ik in de soep van een van de jongens een letterlijke kippenpoot drijven, die hij natuurlijk lekker op at. En ik besloot dat als hij in mijn bord zou liggen, ik hem niet op zou eten. Dus hoop ik dat dat de komende weken goed gaat. Daarna rijst (eindelijk!) met vlees, aardappelen en een beetje groenten. Hoewel het wordt afgeraden om groentes zoals tomaat te eten die ongekookt zijn en veel water bevatten, leek dit me wel veilig. Daar komt nog bij dat als ik nu alles ga weigeren, ik straks in de bergen, met nog minder keus alleen maar tegen meer problemen aan kan lopen. Beter laat ik mijn buikje wennen aan de omgeving met een wc altijd om de hoek. Als toetje lekkere Boliviaanse perziken, die ik dan wel weer schil, en een stuk honing. Als in een stuk honingraat waar je de honing uit moet zuigen. Nu ben ik echt geen zoetekauw, en dat weten ze omdat ik als enige geen suiker in mijn thee drink, maar na aandringen probeerde ik toch een stukje. Heel lekker, maar niet om zo te eten. 

Vanwege de andere paarden en de vele honden die niet allemaal goeds in de zin hebben, werd mij na de lunch de eervolle taak van horsesitter toebedeeld. Dat is, moet ik zeggen, in dit land helemaal niet zo vervelend hoor. Een beetje in de schaduw zitten terwijl je een boekje leest en af en toe het paard een spuitje water geeft of een aai over de bol. En als er dan ook nog eens een stel labradors langskomt om met een steen te spelen en de lelijkste en meest kwijlerige bulldog vrolijk op je schoot springt, ach dan valt er weinig te klagen. Tot de muggen komen en je binnen no-time lek wordt geprikt. 

’s Avonds ging het al wat beter, ze wilde nog steeds niet drinken, maar had inmiddels gemest en de hele dag gegeten, wat haar figuur zeker geen kwaad kon doen. Tussen alle werkzaamheden door wilde Jackeline nog even naar de dierenarts om medicijnen te halen. Ten eerste antibiotica voor de bloedarmoede die veel paarden hier hebben en die besmettelijk is en verder nog wat extra vitamines en mineralen. Of ik mee wilde, natuurlijk! Dus wij hup in de auto en de stad in. Die ligt hier recht achter en het is niet meer dan vijf minuten voor we dubbel parkeren en aan de kant van de weg een winkel instappen waar veterinario boven staat. Terwijl we onder de kattenkleertjes stonden, raadpleegde de assistente de verschillende verpakkingen achter haar met een kat in haar armen. De dokter was in een kamertje net ernaast bezig met een hond, en te zien aan de natte vlek op zijn shirt ging dat niet al te best. Ondertussen had ik een puppy half aan mijn been hangen van mensen die net binnenkwamen. Want de ruimte was zo klein dat ik bijna tegelijkertijd aan de toonbank en buiten kon staan. Maar goed, de rekening was dan ook minder dan 10 euro en dat zou ik me in Nederland dan weer niet voor kunnen stellen. 

Terug op de boerderij, de grote pillen met antibiotica fijngemalen en met een spuit ingebracht net als de extra vitamines. Daarna mocht ze naar de stal en hopelijk gaat het morgen beter. Maar als je dacht dat mijn dag voorbij was, niet dus. Het dondert en bliksemt al een aantal dagen, maar vanavond, nadat we net klaar waren met eten ging het dus echt van start. Ik was net op tijd terug het erf over om de regen met liters tegelijk te ontwijken. Al baart de vochtplek op mijn plafond wel heel veel zorgen voor de nacht… 

Met het veulentje gaat het inmiddels erg goed. Ze eet hele dagen en de uitstekende botten zijn al een stuk minder. Haar vacht ziet er een stuk beter uit en haar luchtweginfectie lijkt grotendeels verholpen. Na drie dagen minstens tweemaal per dag een spuit in haar mond, is ze mij af en toe wel een beetje beu. Maar elke ochtend word ik vrolijk begroet door een lief gehinnik. Verder mocht ik haar een naam geven en op aanraden van Nadine (mijn zusje, voor wie dat niet weet), is het Bente geworden. Het is toch lastig een leuke naam te verzinnen die ook in een andere taal goed uit te spreken is, met deze kon iedereen leven. Het is de komende dagen nog wel even afwachten hoe het met de motoriek gaat, want ze heeft af en toe nog moeite met opstaan. Maar we hebben er alle vertrouwen in dat dat helemaal goed gaat komen!