De boerderij

Nadat ik vrijdag mijn spullen in de kamer had gezet, was het tijd om aan de slag te gaan. Van een rustige kennismaking geen sprake, het eerste kind werd meteen op het paard gezet en loop maar mee. Het idee van CET (Centro Ecueste Tunari) is primair paardentherapie voor gehandicapte kinderen, die is ter bevordering van hun taalbeheersing, uitspraak en motoriek. Het verschilt dus heel erg per persoon wat je doet. Er zijn naast de 26 paarden voor therapie, waarvan er ook een paar worden gebruikt om springwedstrijden mee te rijden, ook 20 honden die overal en nergens rondlopen. Zwerfhonden en honden die gedumpt zijn door hun baasjes zijn een heel groot probleem hier en CET probeert er zoveel mogelijk op te vangen. Ik ben inmiddels al dikke maatjes met een pitbull genaamd Bella, die trouwens alles behalve charmant is en veel te dik. Zowel de paarden als de honden zijn geweldig lief naar alle bezoekers van de boerderij. Maar zoals ik al zei, geen gezeur meteen aan het werk. We stappen achter in de auto, dat daar ook nog een stuk of drie glasplaten liggen maakt niet uit, en rijden een eindje rond. Het blijkt dat de paarden onbewust vrij zijn gelaten. Op zich doen ze dat wel vaker, maar dit keer was het niet de bedoeling. Dus moeten we ze nu zoeken. Als we de zeven deugnieten hebben gevonden lopen de twee zoontjes van Jacqueline, Alejandro en Ricarco, met drie paarden terug richting de stad en de rest volgt.

De drie kinderen die we vanmiddag hebben, krijgen les op het paard. Ze zijn zwaar gehandicapt en kunnen vaak niet praten en de een begrijpt ook veel minder van wat je zegt dat de ander. Als ze op het paard zitten, loopt er aan beide kanten iemand mee om ze te helpen met de oefeningen en te zorgen dat ze er niet vanaf vallen. Daarnaast loopt er nog 1 iemand mee naast het paard. Er wordt voortdurend tegen de kinderen gepraat en ondertussen doen ze oefeningen met hun armen en benen of ze moeten andersom op het paard zitten. Het is bijzonder om te zien hoe kinderen verschillend reageren op de oefeningen en het zitten op een paard. De mensen die mij kennen, zullen weten dat ik bijzonder weinig met kinderen heb. Er werd gezegd door Jackeline dat dat snel genoeg zou komen, nu echt wel. Na kindje nummer drie worden de paarden afgezadeld, afgespoten en ofwel vrij gelaten of op stal gezet. Ik ben ondertussen mijn tas uit gaan pakken, want dat lag nog random in mijn kamer. Ik heb mijn eigen bad- en slaapkamer die ook apart zijn van het woonhuis. De eerste dagen mag ik als het donker is niet alleen naar buiten omdat de honden nog niet genoeg aan me gewend zijn. Voordeel, ik voel me wel heel veilig. De douche is bijzonder geïmproviseerd. Ik moet een schakelaar omzetten die ergens in de lucht zweeft en daarna kan ik met de knop de douche aan krijgen. Dan komt er alsnog maar een zeikstraaltje uit, maar goed over sommige dingen mag je nu eenmaal niet zeuren. De doortrek knop van de wc is ook kapot, dus moet ik elke keer even het deksel optillen en handmatig aan de hendel trekken. Ook zijn er nog even snel sloten op de deur gezet, die trouwens net geschilderd is. ’s Avonds eten we kip met friet en rijst van de afhaal en na een kort douche-avontuur duik ik doodmoe mijn bed in.

Ik heb er helemaal niet aan gedacht om te vragen hoe laat het ontbijt is morgen. Aangezien ik om 9 uur moet aantreden, ga ik ervan uit dat half 9 vroeg genoeg is. Dan denderen echter de paarden al volop rond en word ik met mijn crocs meteen aan het werk gezet. Om 10 voor negen is het ontbijt dat nog even snel gehaald wordt bij de buurtsuper, want door al het werk is er nauwelijks tijd om uitgebreid boodschappen te doen. 

Afijn geen tijd om te lanterfanteren want er moet gewerkt worden! De eerste twee kindjes moeten wat bekender worden met de bewegingen van het paard dus in plaats van dat er iemand meeloopt, zit er iemand bij ze op het paard. Ik dus in dit geval. En ik moet eerlijk zeggen, het doet wat met je als je een kindje tegen je aan hebt zitten en je voelt dat hij gaat ontspannen. Dat hij soms zelfs wat probeert te praten en vooral dat hij de bewegingen van het paard gaat volgen. Ik weet eigenlijk niet eens hoe ik het uit moet leggen, maar het is ongelooflijk bijzonder. Alleen scheen de zon iets feller dan ik dacht en omdat ik nauwelijks tijd had voor ontbijt had ik me nog niet ingesmeerd. Dom natuurlijk, dus nu ruik ik de rest van de dag naar aftersun en plak ik de rest van de week van de zonnecreme. Tussen de middag een snel bordje pasta met kip en aardappelen voor we om vier uur weer verder gaan met de volgende groep kinderen. Het is een ongelooflijke drukte hier af en toe. Vanochtend waren er achter in de weide jongens aan het voetballen, wij waren therapie aan het doen en in de bak werden er drie uur achter elkaar lessen gegeven. Overal paarden, mensen en honden en dus een georganiseerde chaos. ’s avonds was het weer zover en uitkijkend naar een douche na een plakkerige dag, bleek dat de elektriciteit in mijn huisje weer uit was gevallen. En dat betekent dus snel douchen als het nog een beetje licht is, maar wel heel heel heel koud douchen. Want het mag hier dan wel bijna 30 graden zijn overdag, het water blijft om een of andere reden nog gewoon heel koud. 

In de rest van de stad werd zaterdag trouwens Carnaval gevierd. Officieel was dat natuurlijk vorige week, maar door de blokkades kon niemand ergens heen en werd het uitgesteld. Het grootste spektakel vindt plaats in Oruro, en dan moet je denken Carnaval zoals Rio de Janeiro, met praalwagens, muziek en een heleboel dans. Omdat ik hier pas net ben, had ik eigenlijk geen zin om meteen de stad weer in te gaan. Ik ben hier ook nog met Pasen en eerst maar eens een beetje het reilen en zeilen van de boerderij leren kennen. Dat gaat trouwens op zijn doe-maar-wat manier, voordeel is dat je het wel snel leert.

Oh ja, en nog twee dingen. 1) er gebeurt hier zoveel dat ik iets vaker een berichtje erop zet dan ik van plan was en 2) er staan nu foto's bij de berichten en ook als je bovenin op foto's klikt en dan naar het album Bolivia gaat (dat moest ik even zeggen van mama).