Bolivia

Wat moet je je eigenlijk voorstellen bij Bolivia. Ik had geen idee. Het inlezen de afgelopen weken heeft me wel denk ik onbewust het idee gegeven dat ik toch wel iets traditioneels zou zien, al weet ik nog niet precies wat. Het vliegveld in Cochabamba is klein. Wanneer je tussen de heuvels (ja, ik vind dit nog heuvels) bent geland loop je heerlijk in de zon de trap af en zodra je in het gebouw bent sta je ook meteen bij de bagageband. Eenmaal alle bagage in de auto gekregen, reden we de stad in richting het kantoor van Sustainable Bolivia waar we werden verwacht. De mensen rijden als gekken hier, je moet ook echt oppassen als je de straat over steekt, want ze passen nergens voor op. Toch is het land nog heel traditioneel, in mijn ogen dan. Je ziet redelijk wat mensen lopen in wat ik traditionele kleding noem. Dat wil zeggen vrouwen met lange vlechten die soms achter op hun rug bij elkaar geknoopt zijn, daaronder iets van een blouse en een grote plooirok tot ongeveer op de knie. Daarover een schort in een leuk bloemtjesdesign. Met kleine karretjes staan ze aan de straat om snacks als noten te verkopen. De mannen zien er iets minder specifiek uit, en dragen vaak een broek met een overhemd, ze zijn me hier eigenlijk nog niet zo opgevallen. Ook de elektriciteit is anders, overal staan palen waar grote bossen draden aan hangen. Ik hoop niet dat iemand die ooit nog uit moet zoeken. In de auto moet ik dan ook hard mijn best doen om de aandacht te verdelen tussen de automobilisten die alle kanten op vliegen en alles wat er aan de kant van de weg gebeurd. 

Waar ik wel erg aan moet wennen, is dat bijna iedereen, maar zeker de oudere mensen, maar krap aan tot op mijn schouder komen. Nu ben ik in Nederland zeker niet een van de grootsten, maar hier duidelijk wel. Heel handig omdat je overal overheen kan kijken, maar af en toe staan er mensen naast je die dan zo omhoog kijken en dat ziet er toch wel vreemd uit. Ach, ik neem aan dat ik er wel aan wen. Het huis waar ik de eerste nacht heb doorgebracht ligt achter de universiteit, als je over de campus loopt vallen twee dingen op. Ten eerste speelt alles zich buiten af. Tussen de gebouwen staan talloze kraampjes voor eten en drinken en de meeste mensen zitten in de schaduw van de vele bomen te studeren. Of de stelletjes zijn druk bezig met elkaar. Ze vertelden ons later, tijdens de trip rond de stad dat veel studenten nog met hun ouders wonen, dus als ze met hun vriend(in) willen zijn, moeten ze dat op de campus doen. 

Alles gebeurt hier op het gemakje. Dat was mij ook aangeraden in verband met de hoogte van 2500 meter. Gelukkig heb ik daar geen last van. De eerste dag had ik een beetje hoofdpijn, maar dat zal ook van de vermoeidheid zijn geweest. Ik ben verder niet veel buiten adem en de hoofdpijn is inmiddels weg. Hoewel dat voor nu natuurlijk heel fijn is, geeft het me vooral hoop dat het beter gaat worden als ik straks naar echt grote hoogte ga. En voor de toekomst weet ik, 2500 meter is geen enkel probleem. 

’s Middags kregen we nog een korte rondleiding door de stad, zodat we een beetje weten waar we aan toe zijn. Met mij zijn nog twee Amerikanen aan gekomen, dus vertrekken we na een heerlijke douche en anderhalf uur slaap weer richting casa principal. Het allerbelangrijkste is, dat je erg voorzichtig moet zijn in de stad. Er is in Cochabamba weinig toerisme en er is ook geen grote criminaliteit, maar er zijn nog steeds zakkenrollers en de gebruikelijke mensen die graag wat extra willen verdienen. Dus altijd je hand op je zak en als iemand je vraagt om je paspoort te laten zien, wat trouwens gepaard gaat met het groene papiertje van immigratie, altijd een kopie laten zien, maar als ze alleen zijn gewoon negeren. De tijd dat mensen wat extra willen verdienen, dat ze kunnen vragen als je 30 dagen visum is verlopen, is gelukkig net voorbij dus zullen er minder agenten en nep-agenten rondlopen. 

Een ander iets waar je bijzonder voorzichtig mee moet zijn is eten. Het kraanwater is niet te drinken. Al kun je na het gekookt te hebben voor bijvoorbeeld een kopje thee er wel mee uit de voeten. Maar dat betekent ook dat je voorzichtig moet zijn met wat je koopt op straat. Zoals al eerder gezegd, de aardbeien is geen goede keus en als je er wat gevoeliger voor bent kun je ook beter dingen als watermeloen en tomaat overslaan omdat daar veel van het water in wordt opgeslagen waarmee ze geïrrigeerd worden. Eten zo direct van de straat kopen is niet alleen al daarom geen goed idee. Er zijn talloze parasieten en andere infecties die iets verder gaan dan een paar dagen diarree en een vervelend gevoel. Maar ook hier geldt volgens mij, gewoon je verstand gebruiken. Aan het einde van de tour door de stad was ik wel toe aan iets te eten en hebben we een broodje worst gehaald bij een van de kraampjes, aangeraden door onze gids. Het vlees werd goed gebakken, dus ik heb het er gewoon op gewaagd. De groentes die je er zelf op kon doen, heb ik dan weer wel laten liggen. En inderdaad gelukkig geen last van gehad. Naar het buitenland gaan is niet per se anders dan in Nederland zijn, je moet er net zo goed je hoofd bij houden. 

Hoewel niet heel anders…  Die avond zagen we het dansklasje midden op de straat oefenen en hun dans afbreken elke keer als er een auto langs kwam. De volgende middag werd ik naar de boerderij gebracht. Het project dat ik heb uitgekozen vindt plaats op centro ecuestre tunari in het dorpje Quillacollo, zo’n 30 minuten rijden met de auto en 40 minuten met het openbaar vervoer. Ik had de keuze om in de stad te gaan wonen of op het centrum. En nu kan ik mezelf voor de gek houden en zeggen dat ik graag nieuwe mensen wil leren kennen, maar het liefst ben ik gewoon tussen de paarden en honden en de natuur. Toen mijn gehele inboedel weer in de auto was gehesen vertrokken we richting de rand van de stad. Momenteel is er echter een groot probleem. De mensen van de stad zijn ontevreden over bepaalde bepalingen van de regering en ze hebben blokkades opgeworpen die het onmogelijk maken om de stad in en uit te komen. De eerste manier werd daarom al snel afgebroken. Toch werkte ook optie 2 niet zoals verwacht toen we op een mars van mensen stuitte. Optie 3 duurde ruim een half uur langer, door smalle, 1-richtingsverkeer straatjes maar uiteindelijk waren we de stad uit. Nu word ik met de taxi gebracht, maar als ik normaal gesproken terug naar de stad wil, moet ik met het openbaar vervoer. Deze trufi’s zijn witte of bijzonder fel gekleurde busjes die, voor degene die ze kennen, als een dolmus tussen verschillende plekken rijden. Op de voorruit staat de bestemming, je steekt je hand op en de bus stopt en waar je ook wil stopt hij om je er weer uit te laten. Het is een grote chaos, maar het schijnt perfect te werken. Ik weet waar ik eruit moet als ik naar de stal ga, en ik kan een keer met een van de andere vrijwilligers mee terug naar de stad om te kijken hoe het de andere kant op werkt. Als we eindelijk aankomen, worden we hartelijk ontvangen door Jacqueline, de eigenaresse van de boerderij. De avond daarvoor heb ik van een van de bestuursleden van Sustainable Bolivia het verhaal over haar boerderij gehoord. Ergens in de jaren 80 heeft ze voor 30 cent per vierkante meter bijna een hectare land gekocht. Het land lag toen in het midden van niets en was de perfecte locatie voor een stal. Een aantal jaar later heeft ze een aanbod gekregen om het te verkopen voor 3 dollar per vierkante meter, maar dat heeft ze afgewezen. Toen na de oorlog de soldaten werden ontslagen uit dienst, kregen ze een 5.000 tot 10.000 dollar mee om een stuk land mee te kopen. Veel mensen kochten land in de buurt van Cochabamba waardoor de grond op dit moment zo’n 200 dollar per vierkante meter waard is. Enige nadeel hiervan is wel dat het complete landelijke gebied eromheen is veranderd in een woonwijk. Maar dat wil niet zeggen dat het op de boerderij zelf niet groen en natuurlijk is. Dat merkte ik wel toen ik vanochtend wakker werd met de vogeltjes fluitend om me heen.