Van -8 naar 2500 in 10678 met 1091 na 32

Nou zeg, dat was me het reisje wel. Nu ik dit aan het schrijven ben, zit ik heerlijk schoon gedoucht op mijn bed in mijn huisje-voor-één-nacht vlakbij het centrum van Cochabamba. Ik zit in mijn T-shirt en vanaf buiten schijnt het zonnetje me gezellig tegemoet. 

Dat ik dit opschrijf is niet zozeer om jullie jaloers te maken, maar meer om mezelf erop te wijzen dat ik er a) echt zit en b) het alle moeite wel waard was. Het begon maandag natuurlijk al met het regelen van een nieuwe telefoon (waar ik al veel plezier van heb gehad) en de belastingdienst. Nadat ik krap aan op tijd aan mijn tentamen kon beginnen, ging de pret thuis natuurlijk vrolijk door. 's Avonds wel op het gemak de tas in gepakt, maar er spookten nog zoveel dingen door mijn hoofd dat zelfs Sem er onrustig van werd. Dinsdag hebben we geknald, om acht uur 's avonds viel alles op zijn plek en restte mij alleen nog wat laatste schoonmaak en opruimklusjes. En om de een of andere reden is het mij gelukt om om 1 uur op bed te liggen. 

Vijf uur later weer uit de veren, stofzuigen, borstel inpakken en gaan met die banaan! Ik had me alleen op 1 heel klein dingetje verkeken, het verslepen van mijn bagage. Hoewel mijn rugzak met alle losse tasjes van schoenen en zo, maar 20 kilo weegt, was ik vergeten dat ik dat wel aan 1 schouderband de straat door moet sleuren naar de bushalte. Dus zweet op mijn voorhoofd en tempo slak tot aan de bushalte. Daarna naar de trein en toen was ik het zat. In Driebergen Zeist de rugzak uit de ingepakte flightbag gehaald en als rugzak gedragen, dat ging al makkelijker. En op schiphol pakte ik gewoon weer vrolijk alles in, al vind ik dat eigenlijk vreselijk als ik het andere mensen zie doen.

Inchecken herinnerde ik me altijd aan de balies met geoefende en soms wat minder geoefende medewerkers die je hielpen met je koffer, de stoel en in mijn geval heel belangrijk het doorboeken van mijn bagage naar Santa Cruz. Dat is niet meer. Momenteel verwijzen deze nog steeds charmante dames je naar de printpalen waar je in moet checken en je boarding cards moet printen. Voordeel is wel dat je min of meer zelf je stoel kan kiezen. Omdat ik niet slaap in het vliegtuig, vind ik het bij lange vluchten fijn om aan het gangpad te zitten, kan ik eruit wanneer ik wil. Dat geregeld en na wat kleine foutjes de inmiddels keurig ingepakte tas in de machine naar hopelijk het goede vliegtuig gestuurd. En zo niet, dan heb ik een overlevingspakket in mijn rugzak met Tshirts, ondergoed en lenzenvloeistof (en ja mam, ook tandpasta en een tandenborstel). 

Na een gatewijziging op tijd te hebben uitgevonden, staan we al snel klaar om te boarden. Het voordeel van lange vluchten is dat je vliegtuig er eigenlijk altijd al is. Wat me wel verbaasde is dat de gate zo ongeveer uit elkaar viel. Het hele plafond lag eruit en hier en daar stonden bakjes op de grond om het regenwater op te vangen dat tussen het open plafond door viel. Als dat het enige is, dacht ik nog. Nou niet dus. Ik zat inmiddels danwel heel relaxed in het vliegtuig met drie stoelen voor mezelf, al snel werden al mijn plannen ondersteboven gegooid. Allereerst kreeg ik alsnog een buurman. Nu moet ik eerlijk zeggen, ik gun iedereen op een vlucht van 12 uur zoveel mogelijk ruimte als kan en ik zou het ook fijn vinden als ik mocht verhuizen als er een vrouw met kind naast me zat. Daarnaast bleef de stoel tussen ons in leeg en had Chico de hele reis een eigen stoel en heb ik regelmatig een gezellig gesprek gehad met mijn rijgenoot. Het vliegtuig echter liep niet zo soepel. Een back-up navigatiesysteem lag eruit, kon niet gereboot worden en moest uiteindelijk helemaal worden vervangen. Dat betekende ruim anderhalf uur extra in het vliegtuig zonder dat we enig dichter bij onze bestemming kwamen en heerlijk naar het trieste regenachtige weer van Nederland mogen kijken. Gelukkig was er ondertussen ook een nieuw vliegplan goedgekeurd waarmee we ongelooflijk snel mochten vliegen, we zijn met ruim 1000 kilometer per uur de oceaan over gestoken. Bizar als je er zo over denkt. Ook nog zo’n leuk feitje dat je oppikt, wist je dat Schiphol net onder zeeniveau ligt? Zo niet, dan klopten de hoogtemeters in het vliegtuig niet, want toen we vertrokken stond de altitude op -8 meter. De vlucht verliep afgezien van een beetje turbulentie bijzonder rustig, en twee maaltijden en verschillende snacks, 3 films en 4 bollen wol later landden we dan ook (maar 15 minuten later dan de oorspronkelijke aankomsttijd) veilig in Lima. 25 graden, donker en doodop. 

Van de stad en het vliegveld heb ik niet veel gezien, een kleine drie uur later zat ik op vlucht numero dos naar Bolivia. Mijn ontbijt/middernachtsnack was arroz con pollo (rijst met kip) en erg lekker. Daarna als een blok in slaap gevallen en zo’n drie kwartier mee kunnen pakken voor ik met een klap wakker werd toen we letterlijk de grond raakten. De landingsbaan wel te verstaan. De grootste grap van dit alles was dat ik met Avianca vloog, een van de grootste luchtvaartmaatschappijen binnen Zuid Amerika, en de stewardess aan wie ik hulp vraag met mijn immigratiepapieren is Nederlands. What are the odds? Maar we zijn er nog niet. De immigratie is geen probleem, maar een visum voor 90 dagen krijg ik niet. 30 dagen en daarna moet ik weer verlengen met 30. Gelukkig kan dat in alle grote steden dus dat moet goed komen. En zelfs mij tas komt uiteindelijk van de band. Het slot open maar niet kapot en gelukkig alleen wat handschoenen eruit geroofd. Toch voelt het fout. Ik roep een mannetje erbij met een karretje om het ding de douane door te krijgen. Een poortje bepaald willekeurig of je door mag lopen of je tas gecontroleerd moet worden. Aangezien niemand leek te snappen dat ik er best wel over in zat dat mensen in mijn tas kunnen zijn geweest, hoopte ik op groen. Maar toen ik drukte werd het rood. Jammer, maar uiteindelijk geen probleem. Ze voelde even rond en toen mocht ik doorlopen. Yes! Bolivia here I am.

De laatste etappe van de reis is wellicht wel de meest bizarre in mijn vliegcarrière. Het begon er al mee dat degene die mij op komen halen van het vliegveld, al hadden aangegeven dat alle vluchten vertraagd zijn. Nu snap ik waarom. De Bolivian Airways (BoA) gooit haar incheckbalies zo’n 45 minuten voor vertrek open. Daarna wijzigen ze ten minste tweemaal de gate en je mag hopen dat je op de tijd van vertrek bijna gaat boarden. Afijn, ik had ondertussen alle tijd om te zien hoe mijn tas in het laadruim verdween dus ik ben een blij mens. De laatste 45 minuten durende vlucht heb ik nog steeds niets van het land gezien. Vlak voor we gaan landen, trekt de bewolking wat op en zie ik eindelijk een beetje Bolivia. Heuvelachtig, droog en beste degelijk uitziende steden en dorpjes. Nadat ook daar mijn tas is aangekomen, is het tijd om op zoek te gaan naar Marcelo die mij ophaalt van het vliegveld. En om 10 over half 9, zo'n 32 uur na vertrek, is mijn reis eindelijk ten einde. Tenminste voor nu…